Odważna reaktywacja

Dobry wieczór, misiaki :* Jest tam kto? Zaciskam moje zgrabne piąstki i czekam na jakiś znak od was, bo...

Szczerze wątpię czy jeszcze ktokolwiek rzuca tu okiem z iskierką nadziei w swych kolorowych tęczówkach. Skrycie liczę, że nie zapomniałyście o mnie i o mojej obietnicy zjawienia się tutaj i dokończenia tego, co zaczęłam. Na wstępie to muszę powiedzieć, że szalenie się za wami stęskniłam! Jak tam wasze ekscytujące życie, bo w moim tyle się stało, że aż szkoda gadać? Wiem, że już nigdy z nikim nie będę, bo te wszystkie uczucia i odległość nie pomaga w normalnym życiu. Dlatego słowo harcerza (którym nie jestem) już nigdy nie mam zamiaru się nikim interesować w większym znaczeniu, bo to szkoda czasu i nerwów, jedynie cieszę się, że pozostały mi wspomnienia,  których nikt mi nie zabierze. Są tylko moje. Dziwnie to trochę brzmi, ale doświadczyłam ostatnio tylu emocji, że jestem gotowa na przelanie wszystkiego i włożenia mojego serca w wystukiwanie słów tutaj. Liczy się przyjaźń i rodzina. Mogę tak funkcjonować. Chyba.

Ale posmęciłam.

Tak sobie myślę, że osoby, które są zainteresowane kontynuacją tego bloga, który przejdzie małą metamorfozę w ciągu kilku dni niech się wypowiedzą, bo jednak przyda mi się taka informacja i oczywiście dla mnie ważne jest też to czy wszystko będzie w miarę sprawnie funkcjonować, więc DAWAĆ NA DOLE KOMENTARZE. Już widzę wasze zaskoczenie i od razu mówię, że jak będzie nas dużo to wtedy z wieeelką chęcią zabiorę się do pracy, bo szczerze to przydałaby mi się mała motywacja. To są właśnie uroki odzwyczajenia się od pisania. Do roboty kochane :*

A tak poza tematem to co sądzicie o maturach? Ktoś z was w tym roku wylewał poty jak ja? 

Został mi we wtorek ustny polski, później ustny francuski i podstawa + rozszerzenie z francuskiego. 

Trzymajcie kciuki i dobrej nocy!

M