Return of the Jedi

Właśnie przeczytałam zaległe komentarze... No dobra, bez owijania w bawełnę - za jakiś tydzień przeprowadzam się do Poznania i zaczynam nowe życie (na krawędzi), dlatego też po biciu się w głowę za głupotę postanowiłam totalnie odświeżyć to miejsce. Wiem dokładnie, że obiecywałam już to grubo wcześniej. Chyba nie da się tego racjonalnie wytłumaczyć, tej ciszy. Wiadomo też, że nie da się pisać na zawołanie, a ja jestem człowiekiem, który bardzo często zostawia wszystko na ostatnią chwilę. Ale po każdym upadku jest szansa na refleksję, chęć podniesienia się i dalszego podążania ku postawionym celom. Dlatego też chcę dać sobie szansę na skończenie tych opowiadań. Wiem, że nie będzie łatwo i nie byłoby mnie tutaj gdyby nie wy, jeśli ktokolwiek jeszcze tam jest xd Miałam bardzo długą przerwę i chyba zapomniałam jak to jest pisać, ale jakoś się rozkręcę. SPOILER - napisałam już połowę Love Pain, i w ciągu kilku dni wrzucę tak na dobry początek :D Także trzymajcie za mnie kciuki, studia mnie wzywają. Nie ma miejsca na miłość, póki co liczy się rozwój! Już zaczynam sobie to wmawiać...

A dzisiaj po głowie chodziło mi to i znowu mam chęć na nowe opowiadanie:

- Zostawiłem otwarte mieszkanie?! Mógłbym dać sobie rękę uciąć, że zamknąłem te cholerne drzwi - pokręcił gwałtownie głową, karcąc się w myślach za bujanie w obłokach. To już nie pierwszy raz od tych kilku dni, kiedy złapał się na zachowaniu odbiegającym od normy. Jego normy.

Omiótł wzrokiem całe mieszkanie, szukając jakiś obytków. Chwilowy spokój zagościł na jego twarzy, gdy stwierdził, że jednak nie będzie musiał kontaktować się z odpowiednimi służbami. Wszystko było na swoim miejscu.

- To kto ma ochotę na jakiś obiadek? - rzucił pytanie w pustą przestrzeń i zabrał się za rytualne droczenie się ze swoim czworonożnym przyjacielem.

- Co tam piesku? Pilnowałeś domku kiedy pan ciężko pracował? - Szczeniak wesoło pomerdał ogonem po czym ruszył do salonu. Poszczekując, szukał zainteresowania ze strony mężczyzny. 

- Chcesz pić? - pierwsza i mało trafna myśl. Pies nie przestawał szczekać, jak na złość robił coraz większy hałas.

- No już, już! - starał się uspokoić zwierzaka i wrócił do salonu z chwiejącą się miską wody. 

Na miejscu zastał swojego pupilka z czymś białym w pyszczku. Pergamin? Od razu pomyślał o niezapłaconych rachunkach i niezgrabnie odkładając miskę. rzucił się na obślinione resztki w buzi szczeniaka. 

- Zostaw to! Zły pies! Oddaj to panu. 

Po dwuminutowej walce z upartym psem usiadł po turecku, trzymając zawiniątko w rękach. Koperta? Nieprzytomnym wzrokiem wpatrywał się w dwa słowa, które okazały się jego imieniem i nazwiskiem. Przecież to nic nadzwyczajnego. Może zagubiła się pomiędzy jakimiś papierami czy korespondencją. W duchu musiał się przyznać do tego, że jeśli chodzi tego typu rzeczy to nigdy nie umiał utrzymać porządku, podziwiał za to swoją mamę, która była specem od sprzątania. Jego przeciwieństwo. Tylko wygląd po niej odziedziczył, a charakter, oczy i dziwna blizna na prawym ramieniu była czymś w rodzaju pożegnalnego prezentu od nieznanego ojca. Człowiek, który zniszczył jego wizję szczęśliwej rodziny. Wrócił myślami do koperty, którą trzymał kurczowo w lekko obślinionych rękach. W tym momencie nie przeszkadzał mu pies, który wskoczył na stół niesiony pragnieniem, dzwonek do drzwi czy głos dobiegający z mieszkania powyżej. Najważniejsza była teraz dla niego ta mała myśl, która przyczyni się do następnych zdarzeń w jego życiu:

- J-ja znam to pismo.

Nic już nie będzie takie samo. Każdy wschód słońca będzie nadzieją na nadchodzące przeciwności, a dotąd ułożone życie stanie się mieszaniną tajemnic, wspomnień i uśpionych uczuć.